Franske Sigmans en de Motocross der Azen
Wij krijgen een mooie anekdote aangeleverd door Jac Peeters uit Hilvarenbeek en hij vertelt over zijn eerste kennismaking met de Motocross der Azen in 1968 als kind.
Frans Sigmans, Dé motorcrosser der Azen!
Frans Sigmans, tweede van links, bij de start van de Moto-cross der Azen in 1968
Ter inleiding
Het is al lang geleden, maar ik herinner mij het eerste bezoek aan de Moto-cross der Azen nog als de dag van gisteren. Als jong ventje van een jaar of tien mocht ik in maart 1968 samen met neef Gerard met mijn oom en tante naar de grote motorcross van St. Anthonis.
Al als klein kind logeerde ik in de vakanties vaak bij Ome Harrie en Tante To, broer en schoonzus van mijn moeder, op de boerderij in Prinsenbeek en later op de tuinderij in Breda. Hun zoon Gerard was van mijn leeftijd. We reden op oude crossbrommers over de akkerpaden.
Naar 'Sint Tunnis'
Ome Harrie was liefhebber van de motorcross en op een heel koude zondag in maart 1968 mocht ik dus mee naar 'Sint Tunnis'. Ook Tante To ging mee naar de internationale Moto-cross der Azen, toen al één van de grootste evenementen op motorsportgebied in Nederland. Een kleine veertigduizend toeschouwers omzoomden het parcours, waarvan het startterrein aan de rand van het dorp lag. Volgens mij bleven de houten tribunes aan het startterrein er het hele jaar staan om eenieder die er passeerde aan te herinneren dat hier jaarlijks één van de belangrijkste motorcrossen van het seizoen werd gehouden. De edities van 1967 en 1968 zijn onlosmakelijk verbonden met de uitzonderlijke prestaties van Frans Sigmans. Tot grote blijdschap van de vele, vele duizenden Brabantse supporters verbaasde 'Franske' Sigmans vriend en vijand door twee jaar achtereen met grote overmacht de openingswedstrijd van het internationale motorcrossseizoen op zijn naam te schrijven. Frans Sigmans kwam uit de buurt, uit Bakel. In het zware zand van St. Anthonis was hij van wereldklasse. Bij de ingang werden petjes verkocht. Uiteraard wilden en kregen Gerard en ik ook een petje met 'Frans Sigmans' erop.
Ome Harrie en tante To hadden een plaatsje gevonden ergens achteraan op het parcours, aan de rand van het bos. We bleven er de hele middag staan. Tante To had voor eten en drinken gezorgd én om ons een beetje tegen de kou te beschermen had ze oude dekens meegenomen. Mochten er nog sporen van het unieke circuit zichtbaar zijn, dan zou ik de plek die zó nadrukkelijk in mijn geheugen staat gegrift nog direct herkennen. Het zijn herinneringen die voor eeuwig op het netvlies blijven staan. Omdat we aan de achterkant van het circuit stonden zagen we van de start niets. Aan het steeds sterker wordende geluid hoorden we dat de motoren naderden. Wie zou er voorop liggen? We zagen 'Franske Sigmans' tussen alle internationale toppers als kopman voorbijkomen. Iedere ronde opnieuw veerde het enthousiaste Brabantse publiek op als hij langskwam. Het geluid dat het publiek ten gehore bracht vermengde zich met het geronk van de motoren. Ondanks de kou werd ik warm van binnen! Frans Sigmans blijft voor mij dé motorcrosser der Azen. Als de klassieker nog zou bestaan – wat zou dat toch mooi zijn – zou hij thans in Jeffrey Herlings een waardig opvolger hebben gekregen. Ook hij immers beheerst de zware zandcircuits als geen ander. Op de klassieker van de Keiheuvel in Mol, die nog wel bestaat, heeft hij dat al twee keer heel nadrukkelijk gedemonstreerd!
Frans Sigmans - Husqvarna H4 - op weg naar de overwinning van de Moto-cross der Azen